Bugün bir yerde tevafuken karşıma çıkan bir kıssadan hisseyi paylaşacağım sizlerle.
Eminim hepimizin kendi hayatımıza ait böyle bir kıssası vardır gelin bir de Dostoyevski ne yaşamış görelim💁🏼♀️
Dostoyevski hapishanedeki bir köpeğin yanından geçen her mahkum tarafından tekmelendiğini gözlemler. Köpek mahkumlardan kaçmadığı gibi yanına bir mahkum yaklaştığında eğilerek tekmlenme pozisyonunu almaktadır.
Dostoyevski bir gün köpeğin yanına yaklaşıp başını okşar. Köpek şaşkın şaşkın ona bakarak hızla yanından uzaklaşır ve acı acı havlamaya başlar. O günden sonra köpek Dostoyevskiyi her gördüğünde ondan kaçar.Ruhu köleleştirilmiş bu köpek bir sevgi açıdır.
Bu durum insanlar için de geçerlidir.
Hayatları boyunca kötü davranışlara uğramış sevgi açları iyi bir davranışla karşılaştıklarında nasıl davranacaklarını bilemezler.
Bazen kötü davrandığınız insanlar size tapar. Bazense iyi davrandıklarınız sizden nefret eder. Böyle insanların gözünde onları aşağılamanız onlar için bir beklentidir. Sizi gözlerinde yüceltirler. Eşit ve iyi davrandığınızda ise onların gözündeki değeriniz birden düşer.
Kıssadan hissemiz şu: değer denilen olguyu, yerinde ve kararında ölçülü bir şekilde vermeli.
Yoksa sevgi gösterdiğiniz yerden nefret görebilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder